بیستم مهرماه در تقویم فرهنگی ایران، روز بزرگداشت خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، شاعر بزرگ قرن هشتم هجری است؛ شاعری که سخنانش قرن‌هاست در جان و زبان ایرانیان جاری است و شعر او آمیخته‌ای از عشق، عرفان، حکمت و آزادگی به شمار می‌آید.
حافظ در اشعار خود انسان را به تعقل، دانایی، خودشناسی و درک زیبایی‌های هستی فرا می‌خواند و در پرتو قرآن و معرفت الهی، راه روشن عشق و امید را ترسیم می‌کند. غزل‌های او سرشار از مفاهیم عمیق انسانی و الهی است؛ چنان‌که در جایی می‌فرماید:

حافظا علم و ادب ورز که در مجلس شاه
هر که را نیست ادب لایق صحبت نبود

شعر حافظ نه‌تنها جلوه‌ای از زبان و ادبیات فارسی است، بلکه چراغی فروزان در مسیر اندیشه و فرهنگ ایرانی به‌شمار می‌آید. بزرگداشت نام او، یادآور پیوند جاودانه‌ی علم و عشق، عقل و احساس، و عرفان و خرد است؛ پیوندی که بنیان فرهنگ و تمدن ایرانی را استوار نگاه داشته است.